کوچینگ و درمانگری در برخی موارد دارای همپوشانی هستند اما در بعضی موارد نیز تفاوت‌هایی دارند. هر یک از این تخصص‌ها به نیازهای خاصی پاسخ می دهند و تاثیری متفاوت روی افراد متقاضی می‌گذارد. در اینجا به چهار تفاوت اساسی این دو تخصص اشاره می‌کنیم:
۱- «چرا» درمان، «چگونه» کوچینگ
در درمانگری همانند کوچینگ، تغییر از خواسته و موضوع مراجع سرچشمه می‌گیرد، اما رویکردها متفاوت هستند. درمانگری در گذشته و داستان زندگی مراجع به دنبال منشأ «چرایی» رنج و ناراحتی او می گردد. این فرآیند به او کمک می‌کند تا آنچه را که در حال تجربه می‌کند درک کرده و آن را «اصلاح» کند. اما در کوچینگ به «چگونگی» موضوعات پرداخته می‌شود. او از منابعی که خود مراجع در جلسه بیان می‌کند در راستای آگاهی او استفاده می‌کند و به او اجازه می‌دهد از وضعیت حال به سمت وضعیت مطلوب خود حرکت کند.
۲- پاسچر وذهنیت های متمایز
در درمانگری، درمانجو در پی نوعی مراقبت از طرف درمانگر است که رنج او را تسکین دهد. برنامه او نمی تواند شامل اهداف خاص یا نتایج قابل اندازه‌گیری باشد. اما کوچینگ به شکل فرایندی است که کوچ از طریق تمرینات و سناریوها با مراجع در رسیدن به اهداف و توسعه پتانسیلهایش همراهی می‌کند و مراجع به شکلی خودمختار برای رسیدن به وضعیت مطلوبش هدفی مشخص می‌کند.
۳- مدت و قرارداد
برای فردی که تحت درمان است، نمی‌توان پیش‌بینی کرد که تا چه مدتی باید از جلسات درمانگری استفاده کند. این بازه زمانی می‌تواند از چند ماه تا چند سال ادامه داشته باشد. کوچینگ از نظر زمانی محدود است و توافقنامه‌ای بین دوطرف (کوچ، سازمان یا مراجع) بسته می شود. این قرارداد ارتباط بین دوطرف، اهداف، تعداد جلسات، مدت زمان کوچینگ، مراحل و نتایج قابل مشاهده را رسمیت میبخشد.
با این حال، در برخی موارد درمانگری و کوچینگ با هم آمیخته شده و مثال کوچ از تکنیک‌های خاصی که در درمانگری مورد استفاده قرار می‌گیرند، بهره‌مند می‌شود. مهمترین تشابهات میان این دو حرفه ارزش‌هایی مانند رعایت اصول اخلاقی حرفه‌ای، ایجاد فضای اعتماد و امنیت، گوش دادن فعال بدون قضاوت، نگرش باز، آگاهی از مسئولیت‌های خود است که در هر دو حرفه باید رعایت شوند.
